به گزارش خبرنگار تشکل‌های دانشجویی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ صبح امروز مسعود پزشکیان در مراسم آغاز سال تحصیلی ۱۴۰۳_۱۴۰۴ در دانشگاه تهران، حضور یافت که حواشی زیادی با حضور وی در این مراسم به راه افتاد، از همین رو فعالان دانشجویی در یادداشت‌هایی به این موضوع پرداختند، در ادامه یادداشت، هادی مولایی(دبیر انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران و همچنین پویا زینعلی‌پور( دبیر سیاسی انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه علامه طباطبایی) را می‌خوانید.
مولایی: رئیس جمهور نباید به صورت نمادین و نمایشی در دانشگاه حضور یابد
حضور مسئولین در دانشگاه و به خصوص حضور شخص رئیس جمهور در دانشگاه آن هم دانشگاه مادر، دانشگاه تهران که به عنوان نماد آموزش عالی ایران از آن یاد می‌شود، به خودی خود این ارتباطی که بین سیاست و نهاد علم ایجاد می‌کند و ارتباطی که بین ریاست جمهور به عنوان نماینده حاکمیت و دانشجویان به عنوان حلقه‌های میانی جامعه ایجاد می‌شود، می‌تواند ارتباط موثر و خوبی باشد به خصوص اگر با فعالیت دانشجوهای تشکیلاتی و این‌ها باشد.
ارتباطی که شکل می‌گیرد طبیعتا می‌تواند ارتباط سازنده‌ای باشد و کمک کند به خود دولت و حاکمیت برای اینکه بتواند همراهی مردمی را هم به دست بیاورد و در واقع آگاه باشد از آن نظرات و دیدگاه‌هایی که از بدنه‌ی جامعه برمی‌آید.
در همین راستا حضور رؤسای جمهور در دانشگاه‌های کشور؛ دانشگاه‌های شاخص کشور علی الخصوص دانشگاه تهران؛ طی سالیان دراز سابقه داشته و همواره این اتفاق می‌افتاده است. یکی از این حضورها هم، همین حضور در موعد آغاز سال تحصیلی است. امسال هم آقای پزشکیان در دانشگاه حضور یافتند. موضوعی که هست و این دفعه هم اطلاع داده‌اند این بود که، این حضور در واقع بدون اختصاص تریبون به تشکل‌های دانشجویی و با اعمال محدودیت برای حضور دانشجوها همراه است.
حضور رئیس جمهور در دانشگاه، می‌تواند موثر باشد ولی بدین شرط که آن هویت اصلی دانشگاه که دانشجوهای آن هستند، در این حضور، آن‌ها هم حضور داشته باشند نه اینکه صرفا به صورت نمادین رئیس جمهور در دانشگاه حاضر باشد و ارتباطی با دانشجویان نداشته باشد و در واقع حرف آن‌ها به گوش او نرسد و نشنود.
در همین راستا شاید اینکه صرفا حضور داشته باشند و ...؛ این‌ها واقعا نمی‌تواند آن تاثیری که باید داشته باشد را در واقع ببینیم. شاید حالا؛ اتفاقی که طی سالیان اخیر هم رخ داده؛ به این سمت رفته‌ایم که بعضا سیاستمدارهای ما، نهاد ریاست جمهوری ما و یا قوای دیگر، آن دید درستی که نسبت به دانشگاه باید داشته باشند را نداشته‌اند.
نهاد علم ما، وزارت علوم ما، شاید بعضا در راستای سیاست‌زدایی از دانشگاه پیش رفته‌اند که این مسیر کاملا مغایر با بیانات رهبر معظم انقلاب است. همین سبب شده است که شاهد یک چنین رویکردی باشیم که مسئولین در دانشگاه حضور پیدا می‌کنند ولی در مقابل دانشجو نیستند، در کنار دانشجو نیستند! و یک جورهایی به صورت فقط نمادین حضور دارند و انگار می‌خواهند یک رفع تکلیفی از خودشان کرده باشند؛ این قطعا مناسب نیست و اگر قرار است در دانشگاه حضور داشته باشند باید در محضر دانشجوها حضور داشته باشند، صدای دانشجوها به گوش این عزیزان برسد.
شاید آن رویکردی که عزیزان دارند این را به ما می‌رساند که بعضا دوستان در نهادهای حاکمیتی دیدشان به جای اینکه دید سازنده باشد نسبت به تشکل‌های دانشجویی و تشکل‌های به خصوص سیاسی، دید جامع و در واقع بلند مدتی داشته باشند که حضور و فعالیت سیاسی در دانشگاه می‌تواند در بلند مدت چقدر به سود کشور و در واقع حاکمیت‌مان باشد متاسفانه دیدشان بعضا سازنده که نیست، فکر می‌کنند این‌ها مخرب هستند! این دید اشتباه، همین، سبب رویکرد سیاست‌زدایی از دانشگاه شده است و نتیجهی آن هم همین رویکردهایی است که اتفاق می‌افتد.
این دومین حضور آقای پزشکیان در سال جاری در دانشگاه تهران است؛ دفعه‌ی قبل هم که ایشان حضور داشتند همین اتفاقات افتاد، یعنی تریبون به تشکل‌ها و تشکل‌هایی که در واقع پیش بینی می‌شد شاید غیر همسو باشند با رویکردهای بعضی از دوستان، قرار داده نشد و کاملا صحبت‌ها یک طرفه بود.
متاسفانه این رویکردی است که دوستان دارند و فکر می‌کنند که شاید تشکل‌های دانشجویی؛ این اتفاقاتی که می‌افتد؛ در واقع مخرب است در حالی که برای هم خود تشکل‌ها، هم حاکمیت ما، قطعا سازنده است؛ این حلقه‌های میانی هستند که می‌توانند یک سری ضعف‌ها را گوشزد کنند؛ گفت‌وگو و تضارب آراء در دانشگاه باید اتفاق بیوفتد و تشکل‌های دانشجویی قطعا نماینده‌های خوبی برای رساندن صدای دانشجو و صدای جامعه به مسئولین هستند.
اگر دید دوستان به این قضایا اصلاح بشود و دید جامع و کاملی پیدا کنند؛ همانطور که ما شاهد هستیم آقا این را بارها فرموده‌اند، آقا خودشان دیدارهایی که با دانشجوها دارند، همیشه این آزادی که برای دانشجوها وجود دارد، صحبت می‌کنند و انتقادات خودشان را بیان می‌کنند؛ این دید اگر در بدنه‌ی مسئولین ما در رده‌های مختلف و جایگاه‌های مختلف وجود داشته باشد، هم به سود دانشجو و به سود دانشگاه؛ هم به سود حاکمیت، دولت و حالا قوای دیگر است و این نیاز به یک اصلاح رویکرد و اصلاح دیدگاه برخی از مشاوران و در واقع دست‌اندرکاران مسئله است.
آقای رئیس جمهور این دومین بار است که حضور پیدا می‌کنند؛ دفعه‌ی قبلی هم، به تشکل‌های غیر همسو و تشکل‌های انقلابی، در واقع، متاسفانه تریبون اختصاص داده نشد، آن بار هم انتقاد در این زمینه انجام داده شد و این قضیه با تشکل‌های دیگر دانشگاه تهران، تشکل بسیج دانشجویی، تشکل جامعه اسلامی و جنبش عدالت‌خواه دانشجویی به علاوه‌ی انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران بازتاب داده شد؛ این بار هم مسئله همین است یعنی مطالبه‌ی درستِ در اختیار گرفتن تریبون برای تشکل‌های دانشجویی؛ و اگر این مطالبه نباشد نشان دهنده‌ی ضعف در تشکل‌های دانشجو به عنوان نمایندگان دانشجویان هست، فرقی هم نمی‌کند که چه تشکلی باشد، یعنی قطعا این مطالبه، مطالبه‌ای است که صرف یک تشکل خاص نیست.
تشکل‌های دانشجویی زنده بودن و پویایی خودشان را باید نشان بدهند و در واقع یک چنین تنگناهایی است، یک چنین گذرگاه‌هایی است که اتفاق می‌افتد، باید تشکل‌های دانشجویی موثر واقع بشوند چون حضور نمادین و نمایشی مسئولین می‌تواند به جایگاه دانشگاه ضربه بزند. اینکه جایگاه دانشگاه از محل گفت و گو و در واقع محل ساخت فکرها و تفکرات است، تبدیل بشود به یک جایی که صرفا تشریفات انجام می‌شود و دانشجو هیچ آگاهی نسبت به حتی حضور رئیس جمهور در دانشگاه ندارد.
اگر قرار است که صرفا؛ حالا رویکردی که ما در دانشگاه تهران داریم؛ دانشگاه به عنوان یک محل همایش برای آقای رئیس جمهور باشد، که می‌شود یک سری مراسمات را در همان وزارت علوم یا خود نهاد ریاست جمهوری برگزار کرد؛ یعنی لزومی برای حضور این افراد در دانشگاه وجود ندارد. اگر قرار است در دانشگاه حضور داشته باشند، قطعا مطالبه‌ی تشکل‌های دانشجویی و عموم دانشجویان، صحبت کردن به صورت مستقیم با رئیس جمهور است.
دانشجویان معتقد هستند که نهاد دانشگاه، جایگاه دانشگاه، جایگاه مقدسی است؛ زیر سوال بردن این جایگاه و شأنیت دانشگاه، زیر سوال بردن شأنیت دانشجو و شخصیت دانشجو است. تشکل دانشجویی امروز زنده است و قطعا اجازه نخواهد داد که شأنیت دانشگاه زیر سوال برود و حفظ نشود.
زینعلی‌پور: خدا لعنت کند دست‌هایی را که نمی‌خواهند بگذارند دانشگاه سیاسی باشد
سیاسی بودن دانشگاه امری است که مورد تایید و مورد تاکید مقام معظم رهبری است. از دهه‌ی هفتاد و با شروع پروژه‌های سیاست‌زدایی از دانشگاه با این هدف که دانشجو و عنصر دانشجویی را به یک عنصر بی‌خاصیت و بی‌جهت تبدیل کنند و صرفا در خدمت انگیزه‌های استعماری و فضاهای دور از نیاز جامعه اسلامی و الگوی مورد نظر جمهوری اسلامی قرار دهند؛ و این مدل، مدلی است که ما همیشه با آن برخورد داشته‌ایم و همیشه هم با آن مقابله کرده‌ایم و مخالفت کرده‌ایم و تلاش خودمان را کرده‌ایم که تا می‌توانیم دانشگاه را سیاسی کنیم؛ اما اینکه دانشگاه سیاسی شود با سیاسی بازی فرق می‌کند، یعنی اینکه دانشگاه تبدیل شود به یک محلی برای ابراز قدرت احزاب و اینکه هر دولتی عوض می‌شود.
دولت می‌رود و می‌آید، شروع کنند با یک سری از کارهای نادرست سیاسی بازی کنند و اعمال قدرت کنند و قدرت خودشان را تثبیت کنند، خیلی اتفاق جالبی نیست و این اتفاقی است که در خیلی از دانشگاه‌های بزرگ تهران افتاد و به صورت خیلی بد و سرعتی و ضربتی، انگاری که سنگر به سنگر دارند فتح می‌کنند، شروع کردند، رئیسان دانشگاه‌ها را خیلی سریع تغییر دادند و در طی این تغییرات تحولاتی هم در دانشگاه‌ها به وجود آمد. اساتیدی همسو با این نفرات جدیدی که قرار گرفتند و از قضا همسوی با حزب سیاسی حاکم و گروه سیاسی حاکم هم هستند، شروع کردند به برگشتن به دانشگاه در حالی که این افراد تخلفات سیاسی مشهود و مشخصی داشتند و از لحاظ قانونی مسئله دارند با همچنین افرادی که مخالفتشان را با نظام در برهه‌های حساسی مثل فتنه زن زندگی آزادی و در این موارد نشان داده‌اند، لگدشان را زده‌اند، آزمون خودشان را پس داده‌اند و مشخص است که این عناصر، عناصری هستند که در کشور آشوب‌طلب بودند و نظم همگانی را این‌ها از بین بردند و حتی برای کشور و امنیت کشور هم خطر آفرین بودند.
نه تنها برای نظام جمهوری اسلامی، بلکه برای امنیت کشور، و سر مسئله‌ی تجزیه‌طلبی این‌ها مواضعی گرفتند، کارهایی کردند، حرف‌هایی زدند، که به این تجزیه طلبی دامن زدند در حالی که دیگر ضد انقلاب‌ترینِ افراد هم حداقل با اصل تجزیه طلبی کشور و میهن، مخالف هستند.
ولی افرادی با این مواضع ذیل همان سیاسی بازی در دانشگاه الان دارند به دانشگاه برمی‌گردند. ما هم می‌بینیم که در یک پروژه سیاسی بازی و سیاسی کاری در دانشگاه‌ها یک افرادی دارند برمی‌گردند به دانشگاه‌ها که جای آن‌ها در دانشگاه نیست و این‌ها آزمون خودشان را پس داده‌اند؛ این افراد در دانشگاه‌های مختلف هم زیاد هستند، در دانشگاه علامه طباطبایی هم مصادیقی هست، صداهایی می‌آید، حرف‌هایی می‌آید، که افرادی دارند برمی‌گردند که شاید خیلی مشخص، در فتنه حضور داشته‌اند و فتنه‌انگیزی کرده‌اند.
در رابطه با دانشجویان هم، جو رسانه‌ایی راه افتاده است که همه‌ی دانشجویان را ریخته‌اند بیرون و همه‌ی اساتید را ریخته‌اند بیرون! و یک خط خبریی را دارند کار می‌کنند که این اتفاق افتاده و دارند توجیه می‌کنند برگشت یک سری از عناصری را که این افراد دانشگاه را به آشوب کشیدند و راه گفتگو را سد کردند! یعنی امکان گفتگو را سلب کردند و بعد از این هم که برگشتند با اسم شعار وفاق و یک همچین عبارات موهومی برگشتند و نظم دانشگاه را مجدد نشانه گرفتند و واکنش‌هایی که در صفحات اجتماعی داشتند باز هم دال بر این بود که این‌ها هیچ تفاوتی نکرده‌اند، هنوز هم مشکل دارند و حتی علیه گفتمان و گفتمان سیاسی حزب حاکم هم حرکت کردند و لگد انداختند! این اتفاقات، مطلوب نیست.
دانشگاه جای این سیاسی‌بازی‌ها نیست، دانشگاه موتور پیشران کشور است، دانشگاه باید سیاسی باشد و آگاه باشد نسبت به مسائل ولی نه اینکه بشود محل رفت و آمد احزاب سیاسی و اینکه تا انتخابات تغییر کرد، یک حزبی به قدرت رسید، سریع همه‌ی بدنه تغییر کند و شروع کنند با اغراض سیاسی و از جهت اینکه یک اهرم فشاری بشود، در زمینه‌های مختلف برخورد کنند!
دانشجویان تشکل‌های دانشجویی پیرو خط مقام معظم رهبری، تلاش و هدف گذاری‌شان قطعا این خواهد بود که جلوی این سیاسی بازی را بگیرند در عین اینکه تلاش می‌کنند که فضای دانشگاه را سیاسی کنند و به دنبال مسائل روز سیاسی، کف دانشگاه باشند؛ چون اگر تحولی بخواهد ایجاد شود، اصل در این جهت‌دهی علم است نه اینکه علمِ بی‌خاصیت شود. این علم بی‌خاصیت تفاوت می‌کند با آن مسئله‌ی سیاسی‌بازی و استفاده‌ی ابزاری از نهاد علم که دانشگاه‌ها هستند.
گزارش از امیر صفره
